| گر من آنم که چو دیباجی نو بودم | چونکه امروز چو خفسانه‌ی خلقانم؟ | |
| زین پسم باز کجا برد همی خواهد | چون برون آرد از این خانه‌ی بیرانم؟ | |
| اندر این خانه ستم کردم و خوش خوردم | چون ستوران که تو گفتی که نه انسانم | |
| چون نترسم که چو جائی بروم دیگر | به بد خویش بیاویزم و در مانم؟ | |
| چون هم امروز نگویم که چو درمانم | به چنان جا که کند دارو و درمانم | |
| گر به دندان ز جهان خیره درآویزم | نهلندم، ببرند از بن دندانم | |
| خیزم اکنون که از این راز شدم آگه | گرد کردار بد از جامه بیفشانم | |
| پیشتر زانکه از این خانه بخوانندم | نامه‌ی خویش هم امروز فرو خوانم | |
| هرچه دانم که برهنه شود آن فردا | خیره بر خویشتن امروز چه پوشانم؟ | |
| بد من نیکی گردد چو کنم توبه | که چنین کرد ایزد وعده به فرقانم | |
| بکنم هرچه بدانم که درو خیر است | نکنم آنچه بدانم که نمی‌دانم | |
| حق هرکس به کم آزاری بگزارم | که مسلمانی این است و مسلمانم | |
| نروم جز سپس پیش‌رو رحمان | گر درست است که من بنده‌ی رحمانم | |
| حق نشناسم هرگز دو مخالف را | این‌قدر دانم ایرا که نه حیرانم | |
| گه چنین گه نه چنین، این سخن مست است | چشم دارم که نخوانی سوی مستانم | |
| هرکه‌م او از پس تقلید همی خواند | نتوانم سپسش رفتن، نتوانم | |
| چند پرسی که «چگوئی تو به یاران در؟» | چون نپرسی زهمه امت یکسانم؟ | |
| گر مسلمانان یاران نبی بودند | من مسلمانم، من نیز ز یارانم | |
| گر چو تو شیعت ایشان نبوم من نیست | بس شگفتی که نه من امت ایشانم | |
| گر بباید گرویدن به کسی دیگر | با محمد، پس پیش آر تو برهانم |