| پانزده سال برآمد که به یمگانم | چون و از بهر چه؟ زیرا که به زندانم | |
| به دو بندم من ازیرا که مر این جان را | عقل بسته است و به تن بسته‌ی دیوانم | |
| چه عجب گر ندهد دیو مرا گردن؟ | سروریش چه کنم؟ من نه سلیمانم | |
| مر مرا آنها دادند که سلمان را | نیستم همچو سلیمان که چو سلمانم | |
| همچو خورشید منور سخنم پیداست | گر به فرسوده تن از چشم تو پنهانم | |
| نور گیرد دلت از حکمت من چون ماه | که دلت را من خورشید درفشانم | |
| کان علم و خردو حکمت یمگان است | تا من مرد خردمند به یمگانم | |
| گرد گر گشت تنم نیست عجب زیراک | از تن پیر در این گنبد گردانم | |
| از ره دین که به جان است نگشته‌ستم | زانکه در زیر فلک نیست چو تن جانم | |
| مر مرا گوئی: چون هیچ برون نائی؟ | چه نکوهیم گر از دیو گریزانم؟ | |
| چونکه با گاو و خرم صحبت فرمائی | گر تو دانی که نه گوبان و نه خربانم؟ | |
| با گروهی که بخندند و بخندانند | چه کنم چون نه بخندم نه بخندانم؟ | |
| ور بر این قوم بخندم چو بیازارم | پس بر این خنده جز آزار نخندانم | |
| از غم آنکه دی از بهر چه خندیدم | خود من امروز به دل خسته و گریانم | |
| خنده از بی خردان خیزد، چون خندم | چون خرد سخت گرفته است گریبانم؟ | |
| نروم نیز به کام تن بی‌دانش | چون روم نیز چو از رفته پشیمانم؟ | |
| تازه رویم به مثل لاله‌ی نعمان بود | کاه پوسیده شد آن لاله‌ی نعمانم | |
| گر به باد تو کنم خرمن خود را باد | نبود فردا جز باد در انبانم | |
| چون نیندیشم کز بهر چرا بسته است | اندر این کالبد ساخته یزدانم؟ | |
| دی به دشت‌اندر چون گوی همی گشتم | وز جفای فلک امروز چو چوگانم |