ای عجب ار دشمن من خود منم

دهر بفرسود و بفرسودمان بر فلک جافی ازین خشمنم
شصت و دو سال است که بکوبد همی روز و شبان در فلکی هاونم
چشم همی دارم همواره تا کی بود از کوفتنش رستنم
تاش نسائی ندهد مشک بوی فضل ازین است فرو سودنم