| بیخ سفاهت ز دل تو به پند | برکنم و حکمت بپراگنم | |
| وز سر جاهل به سخن تاج فخر | پیش خردمند به پای افگنم | |
| مرد تی گر نه چنین یابیم | ور نه چنینم که بگفتم زنم | |
| شاد شدی چون بشنیدی که پار | بیران شد گوشه‌ای از مسکنم | |
| شادیت انده شود امسال اگر | برگذری بر درو بر برزنم | |
| نیستم آن من که سلاح فلک | کار کند بر زره و جوشنم | |
| چرخ مرا بنده بود چون ازو | ایزد دادار بود ضامنم | |
| شاد من از دین هدی گشته‌ام | پس که تواند که کند غمگنم؟ | |
| گر تنم از جامه برهنه شود | علم و خرد گرد تنم بر تنم | |
| گرچه زمان عهدم بشکست من | عهد خداوند زمان نشکنم | |
| روی خدا و دل عالم معد | کز شرفش حکمت را معدنم | |
| آنکه چو بگذارم نامش به دل | فرخ نوروز شود بهمنم | |
| خلق به رنج است و من از فر او | هم به دل و هم به جسد ساکنم | |
| خلق مرا گفت نیارد که خیز | جز به گه «قدقامت» مذنم | |
| میوه‌ی معقول به دست خرد | از شجر حکمت او می‌چنم | |
| سوزن سوزانم در چشم جهل | لیکن در باغ خرد سوسنم | |
| گوئی ک«ز خلق جدا چون شدی؟» | زشت نشایدت بدین گفتم | |
| روغن و کنجاره بهم خوب نیست | ویشان کنجاره و من روغنم | |
| از فلک ریمن باکیم نیست | رام بسی بود همین ریمنم | |
| گر تنم از گلشن دورست من | از دل پر حکمت در گلشنم |