| مر تخم عمل را به نم نه از علم | زیرا که نرویدت تخم بی‌نم | |
| آویخته از آسمان هفتم | اینجا رسنی هست سخت محکم | |
| آن را نتوانی تو دید هرگز | با خاطر تاریک و چشم یرتم | |
| شو دست بدو در زن و جدا شو | زین گم ره کاروان و بی‌شبان رم | |
| علم است مجسم، ندید هرگز | کس علم به عالم جز از مجسم | |
| آید به دلم کز خدا امین است | بر حکمت لقمان و ملکت جم | |
| مهمان و جراخوار قصر اویند | با قیصر و خاقان امیر دیلم | |
| در حشر مکرم بود کسی کو | گشته‌است به اکرام او مکرم | |
| بر خلق مقدم شد او به حکمت | با حکمت نیکو بود مقدم | |
| این دهر همه پشت و ملک او روی | این خلق صفر جمله واو محرم | |
| زو یافت جهان قدر و قیمت ایراک | او شهره نگین است و دهر خاتم | |
| او داد مرا بر رمه شبانی | زین می نروم با رمه رمارم | |
| ای تشنه تو را من رهی نمودم، | گر مست نه‌ای سخت، زی لب یم | |
| گر تو بپذیری زمن نصیحت | از چاه برآئی به چرخ اعظم |