| از بهر چه این کبود طارم | پر گرد شده است باز و مغتم؟ | |
| زیرا که درو خزان به زر آب | بر دشت نبشت سبز مبرم | |
| گشت آب پر از تم و کدر صاف | گر گشت هوای صاف پرتم | |
| ور گشت شمیده گلبن زرد | داده است به سیب گونه وشم | |
| ور بلبل را شکسته شد زیر | بربست غراب بی‌مزه بم | |
| چون باد خزان بتاخت بر باغ | زو ریخته گشت لاله را دم | |
| وز درد چو گشت زرد و پر گرد | رخسار ترنج و سیب از این غم | |
| پوشیده لباس خز ادکن | بر ماتم لاله چرخ اعظم | |
| آن نار نگر چو حلق سهراب | وان آب بنگر چو تیغ رستم | |
| بربود خزان ز باغ رونق | بستد ز جهان جمال بستم | |
| وز جهل و جنون خویش بنهاد | بر تارک نرگس افسر جم | |
| این بود همیشه رسم گیتی | شادیش غم است و شکرش سم | |
| گه خرم زید و، عمرو غمگین | گه غمگین زید و، عمرو خرم | |
| چونانکه از این چهار خواهر | کاین نظم ازان گرفت عالم | |
| دو نرم و بلند و بی‌قرارند | دو پست و خموش و سخت و محکم | |
| وز خلق یکی به سان میش است | پر خیر و یکی به شر ضیغم | |
| این در خور عذر و خواندن حمد | وان از در غدر و راندن ذم | |
| وز قول یکی چو نیش تیز است | در جان و، یکی چو نرم مرهم | |
| این ناخوش و خوار همچو خون است | وان خوش و عزیز همچو زمزم | |
| بسیار مگوی هرچه یابی | با خار مدار گل رمارم |