| گر مستمند و با دل غمگینم | خیره مکن ملامت چندینم | |
| زیرا که تا به صبح شب دوشین | بیدار داشت بادک نوشینم | |
| حیران و دل شکسته چنین امروز | از رنج وز تفکر دوشینم | |
| زنهار ظن مبر که چنین مسکین | اندر فراق زلفک مشکینم | |
| یا ز انده و غم الفی سیمین | ایدون چنین چو نونی زرینم | |
| نسرین زنخ صنم چه کنم اکنون | کز عارضین چو خوشه‌ی نسرینم؟ | |
| بل روز و شب به قولی پوشیده | پندی همی دهند به هر حینم | |
| آئین این دو مرغ در این گنبد | پریدن و شتاب همی بینم | |
| پس من به زیر پر دو مرغ اندر | ظن چون بری که ساکن بنشینم | |
| در مسکنی که هیچ نفرساید | فرسوده گشت هیکل مسکینم | |
| در لشکر زمانه بسی گشتم | پر گرد ازین شده است ریاحینم | |
| از دیدن دگر دگر آئینش | دیگر شده‌است یکسره آئینم | |
| بازی گری است این فلک گردان | امروز کرد تابعه تلقینم | |
| زیرا که دی به جلوه برون آورد | آراسته به حله‌ی رنگینم | |
| بر بستر جهالت و آگنده | یکسر به خواب غفلت بالینم | |
| و امروز باز پاک ز من بربود | آن حلهای خوب و نوآئینم | |
| یکچند پیشگاه همی دیدی | در مجلس ملوک و سلاطینم | |
| آزرده این و آن به حذر از من | گفتی مگر نژاده‌ی تنینم | |
| آهو خجل ز مرکب رهوارم | طاووس زشت پیش نمد زینم | |
| واکنون ز گشت دهر دگر گشتم | گوئی نه آن سرشت و نه آن طینم |