| گرامی چو مال و قوی چون جبال | نکو چون جوانی و خوش چون جمال | |
| کهن گشته‌ای تن نه‌ای بل نوی | فزاینده در گردش ماه و سال | |
| ازو ناشده حال دوشیزگی | ولیکن پسوده مر او را رجال | |
| همو مایه‌ی زهد و دین هدی | همو مایه‌ی کفر و شرک و ضلال | |
| رهائی نیابد هم از مرگ خویش | مبارز چو عاجز شود در قتال | |
| هر آنگه کزو باز ماند خطیب | فزاید برو بی‌سعالی سعال | |
| فزونتر شود چون دوتائی کنمش | دوتا چون کنندش بکاهد دوال | |
| همش گرم و هم سرد خواهی ولیک | مدانش نه آتش نه آب زلال | |
| سرمایه‌ی مال مرد حکیم | ولیکن ندزددش ازو کس چو مال | |
| چه چیزی است؟ چیزی است این کز شرف | رسولش لقب داد «سحر حلال» | |
| عروس سخن را نداده‌است کس | بجز حجت این زیب و این بال و یال | |
| سخن چون منش پیش خواندم ز فخر | به صدر اندر آمد ز صف النعال | |
| سخن کر گسی پیر پرکنده بود | به من گشت طاووس با پر و بال | |
| به من تازه شد پژمریده سخن | چو ز افسون یوسف زلیخای زال | |
| به عالی فلک برکشد سر سخن | ز بس فخر چون منش گویم «تعال» | |
| به قلعه‌ی سخن‌های نغز اندرون | نیامد به از طبع من کوتوال | |
| مرا بر سخن پادشاهی و امر | ز من نیست بل کز رسول است و ال | |
| مرا جز به تایید آل رسول | نه تصنیف بود و نه قیل و نه قال | |
| امام زمان وارث مصطفی | که یزدانش یار است و خلقش عیال | |
| زجد چون بدو جد پیوسته بود | به رحمت مرا بهره داد از خیال |