| مانده به یمگان به میان جبال | نیستم از عجز و نه نیز از کلال | |
| یکسره عشاق مقال منند | در گه و بیگه به خراسان رجال | |
| وز سخن ونامه‌ی من گشت خوار | نامه‌ی مانی و نگارش نکال | |
| نام سخن‌های من از نثر و نظم | چیست سوی دانا؟ سحر حلال | |
| گر شنوندی همی اشعار من | گنگ شدی ربه و عجاج لال | |
| ور به زمین آمدی از چرخ تیر | برقلم من شده بودی عیال | |
| ور به گمان است دل تو درین | چاشنیم گیر چه باید جدال؟ | |
| جز سخن من ز دل عاقلان | مشکل و مبهم را نارد زوال | |
| خیره نکرده‌است دلم را چنین | نه غم هجران و نه شوق وصال | |
| عشق محال است نباشد هگرز | خاطر پرنور محل محال | |
| نظم نگیرد به دلم در غزل | راه نگیرد به دلم بر غزال | |
| از چو منی صید نیابد هوا | زشت بود شیر شکار شگال | |
| نیست هوا را به دلم در مقر | نیست مرا نیز به گردش مجال | |
| دل به مثل نال و هوا آتش است | دور به از آتش سوزنده، نال | |
| نیست بدین کنج درون نیز گنج | نامدم اینجای ز بهر منال | |
| مال نجسته‌است به یمگان کسی | زانکه نبوده است خود اینجای مال | |
| نیز در این کنج مرا کس نبود | خویش و نه همسایه و نه عم و خال | |
| بل چو هزیمت شدم از پیش دیو | گفت مرا بختم از اینجا «تعال» | |
| با دل رنجور در این تنگ جای | مونس من حب رسول است و آل | |
| چشم همی دارم تا در جهان | نو چه پدید آید از این دهر زال |