| طمع ندارم ازین پس زخلق جاه و محل | مگر به خالق و دادار خلق عز و جل | |
| حرام را چو ندانستمی همی ز حلال | چو سرو قامت من در حریر بود و حلل | |
| به طبع رفت به زیرم همی جهان جهان | چو خوش لگام یکی اسپ تیز رو به مثل | |
| دوان به سوی من از هر سوی حلال و حرام | چو سیل تیره و پر خس به پستی از سر تل | |
| من فریفته گشته به جهل، تکیه زده | به قول جعفر و زید و ثنای خیل و خول | |
| فگند پهن بساطی به زیر پای نشاط | به عمر کوته خود در دراز کرده امل | |
| مرا خبر نه ازانک این جهان مرد فریب | به دست راست شکر دارد و به چپ حنظل | |
| گر از دروغ و ز درغل جهی بجه ز جهان | که هم دروغ زن است این جهان و هم درغل | |
| مدار دست گزافه به پیش این سفله | که دست باز نیابی مگر شکسته و شل | |
| ز پیش آنکه تو را برنهد به طاق جهان | تو بر نه او را، ای پور، مردوار به پل | |
| محل و جاه چه جوئی به چاکری ز امیر؟ | چگونه باشد با چاکریت جاه و محل؟ | |
| به دست جان تو بر دنبلی به دست طمع | ببر دو دست طمع تا بیفتد این دنبل | |
| روا بود که به میر اجل تو پشت کنی | اگر امیر اجل باز دارد از تو اجل | |
| تو را به درگه میر اجل که برد؟ طمع | اگر طمع نبود خود تی امیر اجل | |
| وگر اجل به امیر اجل نیز رسد | چرا کنی، تو بغا، دست پیش او به بغل؟ | |
| چرا که باز نگردی به طاعت خالق | به هر دو قول و عمل تا عفو کندت زلل؟ | |
| به توبه تازه شود طاعت گذشته چنانک | طری و تازه شود تیره روی باغ به طل | |
| حلال و خوش خور و طاعت کن و دروغ مگو | بدین سه کاری گوئی به روز حشر بحل | |
| چو گور دشت بسی رفته‌ای نشیب و فراز | چو عندلیب بسی گفته‌ای سرود و غزل | |
| چو روزگار بدل کرد تیر تو به کمان | چرا کنون نکنی تو غزل به زهد بدل؟ |