| ارجو که سخت زود به فوجی سپیدپوش | کینه کشد خدای زفوجی سیه سلب | |
| وان آفتاب آل پیمبر کند به تیغ | خون پدر ز گرسنه عباسیان طلب | |
| وز خون خلق خاک زمین حله گون کند | از بهر دین حق ز بغداد تا حلب | |
| آنگه که روز خویش ببیند لقب فروش | نه رحم یادش آید و نه لهو و نه طرب | |
| واندر گلوش تلخ چو حنظل شود عسل | واندر برش درشت چو سوهان شود قصب | |
| دعوی همی کند که نبی را خلیفتم | در خلق، این شگفت حدیثی است بوالعجب | |
| زیرا که دین سرای رسول است و ملک اوست | کس ملک کس نبرد در اسلام بی‌نسب | |
| بر دین و خلق مهتر گشتندی این گروه | بومسلم ارنبودی و آن شور و آن جلب؟ | |
| نسبت بدان سبب بگرفتند این گروه | کز جهل می‌نسب نشناسند از سبب | |
| زان روز باز دیو بدیشان علم زده‌است | وز دیو اهل دین به فغان‌اند و در هرب | |
| زیشان جز از محال و خرافات کی شنود | آدینه‌ها و عید نه شعبان و نه رجب؟ | |
| گر رود زن رواست امام و نبیدخوار | اسپی است نیز آنکه کند کودک از قصب | |
| ای حجت خراسان از ننگ این گروه | دین را به شعر مرثیت آور ندب ندب | |
| وز مغرب آفتاب چون برزد مترس اگر | بیرون کنی تو نیز به یمگان سر از سرب |