| اینکه تو بینی نه همه مردمند | بلکه ذئابند به زیر ثیاب | |
| کرده ز بهر ستم و جور و جنگ | چنگ چو نشپیل و چو شمشیر ناب | |
| خانه‌ی خمار چو قصر مشید | منبر ویران و مساجد خراب | |
| مطرب قارون شده بر راه تو | مقری بی‌مایه و الحانش غاب | |
| حاکم در خلوت خوبان به روز | نیم شبان محتسب اندر شراب | |
| خون حسین آن بچشد در صبوح | وین بخورد ز اشتر صالح کباب | |
| غره مشو گر چه به آواز نرم | عرضه کند بر تو عقاب و ثواب | |
| چون بخورد ساتگنی هفت هشت | با گلوش تاب ندارد رباب | |
| این شب دین است، نباشد شگفت | نیم‌شبان بانگ و فغان کلاب | |
| گاه سحر بود، کنون سخت زود | برزند از مشرق تیغ آفتاب | |
| تازه شود صورت دین را، جبین | سهل شود شیعت حق را صعاب | |
| زیر رکاب و علم فاطمی | نرم شود بی‌خردان را رقاب | |
| خاک خراسان شود از خون دل | زیر بر دشمن جاهل خضاب | |
| بر سر جهال به امر خدای | محتسب او بکند احتساب | |
| کر شود باطل از آواز حق | کور کند چشم خطا را صواب | |
| چونکه نخواهی سپس شست سال | ای متغافل ز تن خود حساب؟ | |
| صید زمانه شدی و دام توست | مرکب رهوار به سیمین رکاب | |
| چند در این بادیه‌ی خشک و زشت | تشنه بتازی به امید سراب؟ | |
| دنیا خود جست و نجستی تو دین | چیست به دست تو جز از باد ناب؟ | |
| گر نبود پرسش رستی، ولیک | گرت بپرسند چه داری جواب؟ |