| آنجاش نخواندند تا به دانش | آن شهره مکان را نشد مهیا | |
| بر پایه علمی برآی خوش خوش | بر خیره مکن برتری تمنا | |
| آن را که ندانی چه طاعت آری؟ | طاعت نبود بر گزاف و عمدا | |
| نشناخته مر خلق را چه جوئی | آن را که ندارد وزیر و همتا؟ | |
| گوئی که خدای است فرد و رحمان | مولاست همه خلق و اوست مولا | |
| این کیست که تو نامهاش گفتی، | گر ویژه نه‌ای تو مگر به اسما؟ | |
| جز نام ندانی ازو تو زیرا | که‌ت مغز پر است از بخار صهبا | |
| بر صورتت از دست خط یزدان | فصلی است نوشته همه معما | |
| آن خط بیاموز تا برآئی | از چاه سقر زی بهشت ماوا | |
| تا راه دبستان خط ندانی | خط را نشود پاک جانت جویا | |
| برجستن علم و قران و طاعت | آنگاه شود دلت ناشکیبا | |
| هرگز نرسد فهم تو در این خط | هرچند درو بنگری به سودا | |
| امی نتواند خط ورا خواند | امروز بنمایش مفاجا | |
| اینجاست به یمگان تو را دبستان | در بلخ مجویش نه در بخارا | |
| گنجی است خداوند را به یمگان | صدبار فزونتر ز گنج دارا | |
| بر گنج نشسته است گرد حجت | جان کرده منقا و دل مصفا | |
| در جیست ضمیرش نه بل که گنج است | بر گوهر گویا و زر بویا |