| آخر بدهی به ننگ و رسوائی | بی شک یک روز لاف و لامش را | |
| هرچند که شاه نامور باشد | نابوده کنی نشان و نامش را | |
| واشفته کنی به دست بیدادی | احوال به نظم و نغز و رامش را | |
| بشنو پدرانه، ای پسر، پندی | آن پند که داد نوح سامش را | |
| پرهیز کن از کسی که نشناسد | دنیی و نعیم بی‌قوامش را | |
| وز دل به چراغ دین و علم حق | نتواند برد مر ظلامش را | |
| زو دست بشوی و جز به خاموشی | پاسخ مده، ای پسر، پیامش را | |
| بگذارش تا به دین همی خرد | دنیای مزور و حطامش را | |
| منگر به مثل جز از ره عبرت | رخساره‌ی خشک چون رخامش را | |
| بل تا بکشد به مکر زی دوزخ | دیو از پس خویشتن لگامش را | |
| بر راه امام خود همی نازد | او را مپذیر و مه امامش را | |
| دیوی است حریص و کام او حرصش | بشناس به هوش دیو و کامش را | |
| چون صورت و راه دیو او دیدی | بگذار طریقت نغامش را | |
| وانکه بگزار شکر ایزد را | وین منت و نعمت تمامش را | |
| وامی است بزرگ شکر او بر تو | بگزار به جهد و جد وامش را | |
| شکری بگزار علم و دینش را | زان به که شراب یا طعامش را |