| ای گشته جهان و دیده دامش را | صد بار خریده مر دلامش را | |
| بر لفظ زمانه هر شبانروزی | بسیار شنوده‌ای کلامش را | |
| گفته‌است تو را که «بی مقامم من» | تا چند کنی طلب مقامش را؟ | |
| بارنده به دوستان و یاران بر | نم نیست غم است مر غمامش را | |
| چون داد نوید رنج و دشواری | آراسته باش مر خرامش را | |
| بر یخ بنویس چون کند وعده | گفتار محال و قول خامش را | |
| جز کشتن یار خویش و فرزندان | کاری مشناس مر حسامش را | |
| چون چاشت کند ز خویش و پیوندت | تو ساخته باش کار شامش را | |
| گر بر تو سلام خوش کند روزی | دشنام شمار مر سلامش را | |
| کس را به نظام دیده‌ای حالی | کو رخنه نکرد مر نظامش را؟ | |
| وز باب و ز مام خویش نربودش | یا زو نر بود باب و مامش را | |
| پرهیز کن از جهان بی‌حاصل | ای خورده جهان و دیده دامش را | |
| و آگاه کن، ای برادر، از غدرش | دور و نزدیک و خاص و عامش را | |
| آن را که همی ازو طمع دارد | گو «ساخته باش انتقامش را» | |
| گر بر فلک است بام کاشانه‌ش | چون دشت شمار پست بامش را | |
| من کز همه حال و کارش آگاهم | هرگز طلبم مراد و کامش را؟ | |
| وین دل که حلال او نمی‌جوید | چون خواهد جست مر حرامش را؟ | |
| آن را طلب، ای جهان، که جویایست | این بی‌مزه ناز و عز و رامش را | |
| واشفته بدو سپاری و برکه | شاهنشه ری کنی غلامش را | |
| وز مشتری و قمر بیارائی | مرقبقب زین و اوستامش را |