| نیز نگیرد جهان شکار مرا | نیست دگر با غمانش کار مرا | |
| دیدمش و دید مر مرا و بسی | خوردم خرماش و خست خار مرا | |
| چون خورم اندوه او چو می‌بخورد | گردش این چرخ مردخوار مرا؟ | |
| چون نکنم بیش ازینش خوار که او | بر کند از پیش خویش خوار مرا؟ | |
| هر که زمن دردسر نخواهد و غم | گو به غم و دردسر مدار مرا | |
| هر که پیاده به کار نیستمش | نیست به کار او همان سوار مرا | |
| چند بگشت این زمانه بر سر من | گرد جهان کرد خنگ‌سار مرا | |
| یار من و غمگسار بود و، کنون | غم بفزوده است غمگسار مرا | |
| مکر تو ای روزگار پیدا شد | نیز دگر مکر پیش مار مرا | |
| نیز نخواهد گزید اگر بهشم | زین سپس از آستینت مار مرا | |
| من نسپندم تو را به پود کنون | چون نپسندی همی تو تار مرا | |
| سر تو دیگر بد، آشکار دگر | سر یکی بود و آشکار مرا | |
| یار من امروز علم و طاعت بس | شاید اگر نیستی تو یار مرا | |
| بار نخواهم سوی کسی که کند | منت او پست زیربار مرا | |
| شاید اگر نیست بر در ملکی | جز به در کردگار بار مرا | |
| چون نکنم بر کسی ستم نبود | حشمت آن محتشم به کار مرا | |
| چون نپسندم ستم ستم نکنم | پند چنین داد هوشیار مرا | |
| ننگرم از بن به سوی حرمت کس | کاید از این زشت کار عار مرا | |
| زمزم اگر زابها چه پاکتر است | پاکتر از زمزم است ازار مرا | |
| خواندن فرقان و زهد و علم و عمل | مونس جانند هر چهار مرا |