| برآمد زاغ رنگ و ماغ پیکر | یکی میغ از ستیغ کوه قارن | |
| چنانچون صدهزاران خرمن تر | که عمدا در زنی آتش به خرمن | |
| بجستی هر زمان زان میغ برقی | که کردی گیتی تاریک روشن | |
| چنان آهنگری کز کوره‌ی تنگ | به شب بیرون کشد تفسیده آهن | |
| خروشی برکشیدی تند تندر | که موی مردمان کردی چو سوزن | |
| تو گفتی نای رویین هر زمانی | به گوش اندر دمیدی یک دمیدن | |
| بلرزیدی زمین لرزیدنی سخت | که کوه اندر فتادی زو به گردن | |
| تو گفتی هر زمانی ژنده پیلی | بلرزاند ز رنج پشگان تن | |
| فرو بارید بارانی ز گردون | چنانچون برگ گل بارد به گلشن | |
| و یا اندر تموزی مه ببارد | جراد منتشر بر بام و برزن | |
| ز صحرا سیلها برخاست هر سو | دراز آهنگ و پیچان و زمین کن | |
| چو هنگام عزایم زی معزم | به تک خیزند ثعبانان ریمن | |
| نماز شامگاهی گشت صافی | ز روی آسمان ابر معکن | |
| چو بردارد ز پیش روی اوثان | حجاب ماردی دست برهمن | |
| پدید آمد هلال از جانب کوه | بسان زعفران آلوده محجن | |
| چنانچون دو سر از هم باز کرده | ز زر مغربی دستاورنجن | |
| و یا پیراهن نیلی که دارد | ز شعر زرد نیمی زه به دامن | |
| رسیدم من به درگاهی که دولت | ازو خیزد، چو رمانی ز معدن | |
| به درگاه سپهسالار مشرق | سوار نیزه‌باز خنجر اوژن | |
| علی‌بن محمد میر فاضل | رفیع‌البینات صادق‌الظن |