| لذت انهار خمر اوست ما را بی‌حساب | راحت ارواح لطف اوست ما را بی‌شجن | |
| از کف او جود خیزد وز دل او مردمی | از تبت مشک تبتی، وز عدن در عدن | |
| وقت صلحش کس نداند مرغزن از مرغزار | وقت خشمش، کس نداند مرغزار از مرغزن | |
| همتش آب و معالی ام و بیداری ولد | حکمتش عم و جلالت خال وهشیاری ختن | |
| زین فروتر شاعران دعوی و زو معنی پدید | وین حکیمان دگر یک فن و او بسیار فن | |
| از زغن هرگز نیاید فر اسب راهوار | گرچه باشد چون صهیل اسب آواز زغن | |
| حبذا اسبی محجل مرکبی تازی نژاد | نعل او پروین نشان و سم او خارا شکن | |
| بارکش چون گاومیش و بانگزن چون نره شیر | گامزن چون ژنده پیل و حمله بر چون کرگدن | |
| یوز جست و رنگ خیز و گرگ پوی و غرم تک | ببر جه، آهو دو و روباه حیله، گور دن | |
| چون زبانی اندر آتش، چون سلحفاة اندر آب | چون نعایم دربیابان، چون بهایم در قرن | |
| رام زین و خوش عنان و کش خرام و تیزگام | شخ نورد و راهجوی و سیل بر و کوهکن | |
| پشت او و پای او و گوش او و گردنش | چون کمان و چون رماح و چون سنان و چون مجن | |
| بر شود بر باره‌ی سنگین، چو سنگ منجنیق | در رود در قعر وادی چون به چاه اندر، شطن | |
| بر طراز آخته پویه کند چون عنکبوت | بربدستی جای بر، جولان کند چون بابزن | |
| رخش با او لاغر و شبدیز با او کندرو | ورد با او ارجل و یحموم با او اژکهن | |
| اینچنین اسبی تواند برد بیرون مرمرا | از چنین وادی، ز قاعی سهمناک و نیشزن | |
| از تبش گشته غدیرش همچو چشم اعمشان | وز عطش گشته مسیلش چون گلوی اهرمن | |
| گشته روی بادیه چون خانه‌ی جوشنگران | از نشان سوسمار و نقش ماران شکن | |
| همچو آواز کمان آوای گرگان اندرو | همچو جعد زنگیان شاخ گیاهان، پرشکن | |
| بر چنین اسبی چنین دشتی گذارم در شبی | تیره چون روز قصاص و تنگ چون روز محن |