| شعر او چون طبع او: هم بی‌تکلف هم بدیع | طبع او چون شعر او: هم با ملاحت هم حسن | |
| نعمت فردوس یک لفظ متینش را ثمر | «گنج بادآورد» یک بیت مدیحش را ثمن | |
| تا همی‌خوانی تو اشعارش، همی‌خایی شکر | تا همی‌گویی تو ابیاتش، همی‌بویی سمن | |
| حلم او چون کوه و اندر کوه او کهف امان | طبع او چون بحر و اندر بحر او در فطن | |
| نظم او و لفظ او و ذوق او و وزن او | هر خطابش، هر عتابش هر مدیحش، هر سخن | |
| گاه نظم و گاه نثر و گاه مدح و گاه هجو | روز جد و روز هزل و روز کلک و روز دن | |
| در بار و مشکریز و نوش طبع و زهر فعل | جانفروز و دلگشا و غمزدا و لهوتن | |
| کوجریر و کو فرزدق، کو زهیر و کو لبید | ربه‌ی عجاج و دیک الجن و سیف ذویزن | |
| کو حطیه، کوامیه، کو نصیب و کو کمیت | اخطل و بشار برد، آن شاعر اهل یمن | |
| وز خراسان: بوشعیب و بوذر آن ترک کشی | وان ضریر پارسی، وان رودکی چنگزن | |
| آن دو گرگانی و دو رازی و دو ولوالجی | سه سرخسی و سه کاندر سغد بوده مستکن | |
| ابن هانی، ابن رومی، ابن معتز ابن بیض | دعبل و بوشیص و آن فاضل که بود اندر قرن | |
| وان خجسته پنج شاعر کو، کجا بودندشان | عزه و عفرا و هند و میه و لیلی سکن | |
| وان دو امرالقیس و آن دو طرفه، آن دو نابغه | وان دو حسان و سه اعشی وان سه حماد و سه زن | |
| از بخارا پنج و پنج از مرو و پنج از بلخ باز | هفت نیشابوری و سه طوسی و سه بوالحسن | |
| گو فراز آیند و شعر اوستادم بشنوند | تا غریزی روضه بینند و طبیعی نسترن | |
| تا بر آن آثار شعر خویشتن گریند باز | نی برآثار و دیار و رسم و اطلال و دمن | |
| او رسول مرسل این شاعران روزگار | شعر او فرقان و معنایش سر تا سر سنن | |
| شعر او فردوس را ماند، که اندر شعر اوست | هر چه در فردوس ما را وعده کرده ذوالمنن | |
| کوثرست الفاظ عذب او و معنی سلسبیل | ذرق او انهار خمر و وزنش انهار لبن |