| کرا گردون زند از تخت بر خاک | کرا دوران رساند سر برافلاک | |
| چو خسرو را پریشان دید منظور | بگفت ای چشم بد از دولتت دور | |
| اگر رخصت دهی با لشکر مصر | زنم خرگه برون از کشور مصر | |
| چنان جنگی کنم با قیصر روم | که گردد او ز تاج و تخت محروم | |
| چنان تخمی به خاک روم کارم | که گرد از خرمن قیصر برآرم | |
| دم صبحی که خیل روم سر کرد | سپاه زنگ را زیر و زبر کرد | |
| نفیر سرکشان در عالم افتاد | برآمد از نهاد کوس فریاد | |
| سپاه از هر دو سو شد حمله آور | پی خونریز برهم ریخت لشکر | |
| خدنگ از ترکش ترکان خون دوست | برون آمد بسان مار از پوست | |
| ز هر شمشیر جویی آشکاره | به جای سبزه زهرش در کناره | |
| کمان تخش از هر سوی میدان | لب زه می‌گرفت از کین به دندان | |
| ز بیداد تفنگ خصم بد کیش | یلان را مانده در دل سد گره بیش | |
| سپرها برفراز خود زره کار | به روی گنج گفتی حلقه زد مار | |
| تبرزین ریخت چندان خون لشکر | که پیش انداخت از شرمندگی سر | |
| یلان را نرم گشت از گرز گردن | نهاده سر به سینه همچو کسکن | |
| سپر را بخیه‌ها از هم گشاده | گریبان وار بر گردون فتاده | |
| به نیزه کله‌ی درنده شیران | به جای گرز بردوش دلیران | |
| ز پیکان کمان داران لشکر | شده چون خود آهن کاسه‌ی سر | |
| ز بس پیکان که بر دل کرده منزل | شده چون کوره‌ی پیکان گران دل | |
| کمند سرکشان از هر کناره | به گردنها چو شهرگ آشکاره |