| چو شاه آگه شد از مضمون نامه | به خود پیچید همچون نال خامه | |
| که قیصر را چه حد این تمناست | ازو این آرزو بسیار بیجاست | |
| سزد گر جغد را نبود تمنا | که چون بازش بود دست شهان جا | |
| کجا با بوم گردد جفت تاووس | نداند اینقدر افسوس افسوس | |
| گرفتم اینکه من بسیار پستم | نه آخر پادشاه مصر هستم | |
| سخن کوته رسول قیصر روم | چو حرف ناامیدی کرد معلوم | |
| زمین بوسید و رفت از منزل شاه | به عزم شهر خویش افتاد در راه | |
| به سوی بارگاه قیصر آمد | به آیینی که می‌باید درآمد | |
| چو قیصر کرد حرف مصریان گوش | چو نیل مصر زد خون در دلش جوش | |
| به کین مصریان زد خیمه بیرون | پر از میخ و ستون شد روی هامون | |
| سپاهی همره او از عدد بیش | شمارش از حساب نیک و بد بیش | |
| سراسر آهنین دل همچو پیکان | به خونریزی چو نیزه تیزدندان | |
| به خون چون تیغ خود را گرم کرده | بسان گرز سرها نرم کرده | |
| چو نیزه خود آهن مانده بر سر | چو ششپر جوشن پولاد در بر | |
| ازین معنی چو شد خسرو خبردار | چو شمعش کرد سوزی در جگر کار | |
| فتادش در رگ جان پیچ و تابی | وز آتش گشت پیدا اضطرابی | |
| که آیا فتح از پیش که باشد | نمک ایام بر ریش که پاشد | |
| چو رایت از دو جانب بر فرازند | سران از هر دو جانب سرفرازند | |
| گروهی چون سنان نیزه خویش | ز اهل صف قدمها مانده در پیش | |
| پی پشتش صفی را ناوک آسا | نهاده برعقب از جای خود پا |