| گهر پاشی که این گوهر گزین کرد | به سوی بحر معنی رو چنین کرد | |
| که ناظر رخش راندی با رفیقان | به دل سد کوه غم از بار حرمان | |
| به روز و شب و بیابان می‌بریدند | که روزی بر لب دریا رسیدند | |
| نه دریا بلکه پیچان اژدهایی | ازو افتاده در عالم صدایی | |
| به روی خاک مستی مانده بیتاب | به لب آورده کف در عالم آب | |
| ز دوران هر زمان شور دگر داشت | از آن رو کب تلخی در جگر داشت | |
| ز موج دمبدم در وقت توفان | نهادی نردبان بر بام کیوان | |
| به کف گردید موجش صولجانها | ز عالم برد بیرون گوی جان‌ها | |
| ز روی آب او عالی حصاری | کشیده خویشتن را بر کناری | |
| عیان در زیر چادر خوشخرامی | عجب با لنگری عالی مقامی | |
| زمام اختیار از کف نهاده | عنان خود به دست غیر داده | |
| کمان اما ز بند چله آزاد | ز تیرش پرده‌ی سر رفته بر باد | |
| در آبش سینه چون مرغابیان گم | برون آورده از دریا سر و دم | |
| شده مصقل در آن بحر گهریاب | که تاریکی برد ز آیینه‌ی آب | |
| بسی مردم‌ربا عشرت سرایی | در آن نیکویی آب و هوایی | |
| چو الیاسش گذر بر روی عمان | به منزل برده بادش چون سلیمان | |
| چو خیمه چادر از هر سو عیانش | ستون خیمه از تیر میانش | |
| به روی آب از بادش شتابی | عیان از دور بر شکل حبابی | |
| چه می‌گویم شهابی بود ثاقب | شدی در یک نفس از دیده غایب | |
| اشارت کرد ناظر سوی تجار | که در کشتی کشند از هر طرف بار |