| که آنکو همچو من غمناک باشد | همان بهتر که زیر خاک باشد | |
| که آن کو چون من خاکی نشیند | همان بهتر که کس گردش نبیند | |
| بدینسان تا به کی بر خاک گردم | اجل کو تا دهد بر باد گردم | |
| در این تاریک شب خود را رساند | به یک دم شمع عمرم را نشاند | |
| سرا پایم بسان شمع بگداخت | غم این تیره شب از پایم انداخت | |
| شد آخر عمر و شب آخر نگردید | نشان صبحدم ظاهر نگردید | |
| همای صبح را آیا چه شد حال | مگر بستند از تار خودش بال | |
| به گردون طفل خور ظاهر نگردید | مگر زین دیو زنگی چهره ترسید | |
| خروسا ناله‌ی شبگیر بردار | مرا بی‌همزبان در ناله مگذار | |
| هم آواز منی بردار فریاد | چو لب بستی ترا آخر چه افتاد | |
| چه در خوابی چنین برکش نوایی | فکن در گنبد گردون صدایی | |
| تویی صوفی سرشت زهد پیشه | ردا افکنده در گردن همیشه | |
| به شب خیزی بلند آوازه گشته | به ذکر از خواب خوش شبها گذشته | |
| ز خرمنگاه گردون غم اندوز | به مشت جو قناعت کرده هر روز | |
| چرا پیراهن آغشته در خون | به سر پیچیدی ای مرغ همایون | |
| بگو کاین جامه‌ی خونینت از چیست | سحرگاهان فغان چندینت از چیست | |
| مگر رحم آمدت بر حال زارم | به این زاری چو کشت اندوه یارم | |
| بیان آتشین جانسوز می‌کرد | به این افسانه شب را روز می‌کرد | |
| بلایی نیست همچون ماتم هجر | نبیند هیچکس یارب غم هجر | |
| به بزم وصل اگر عمری درآیی | نمی‌ارزد به یک ساعت جدایی |