| زهی نام تو سر دیوان هستی | ترا بر جمله هستی پیش دستی | |
| زکان صنع کردی گوهری ساز | وزان گوهر محیط هستی آغاز | |
| به سویش دیده قدرت گشادی | بنای آفرینش زو نهادی | |
| ازو دردی و صافی ساز کردی | زمین و آسمان آغاز کردی | |
| به روی یکدگر نه پرده بستی | ثوابت را ز جنبش پا شکستی | |
| به تار کاکل خور تاب دادی | لباس نور در پیشش نهادی | |
| به نور مهر مه را ره نمودی | نقاب ظلمتش از رخ گشودی | |
| نمودی قبله‌ی کروبیان را | گشودی کام مشتی ناتوان را | |
| به راه جستجو کردی روانشان | به سیر مختلف کردی دوانشان | |
| جهان را چار گوهر مایه دادی | سه جوهر را از او پیرایه دادی | |
| تک و پوی فلک دادی به نه گام | زمین را ساز کردی هفت اندام | |
| شب و روزی عیان کردی جهان را | دو کسوت در بر افکندی زمان را | |
| طلب کردی کف خالی زعالم | ز آب ابر لطفش ساختی نم | |
| وز آن گل باز کردی طرفه جسمی | برای گنج عشق خود طلسمی | |
| چو او را بر ملایک عرض کردی | ملک را سجده او فرض کردی | |
| یکی را سجده‌اش در سر نگنجید | به گردن طوق دار لعن گردید | |
| در گنجینه احسان گشادی | در آن ویرانه گنج جان نهادی | |
| نهادی در دلش سد گنج بر گنج | وزان گنجش زبان کردی گهر سنج | |
| به ده کسوت نمودی ارجمندش | به تاج عقل کردی سر بلندش | |
| نهادی گنج اسما در دل او | ز لطفت رست این گل از گل او |