| دانه‌ی این نخل چو می‌کاشتند | بر ثمری چون تو نظر داشتند | |
| مهر سحر گردی بسیار کرد | بر سر این کشته بسی کار کرد | |
| ابر کرم قطره بسی ریخته | تا ز گل این نخل بر انگیخته | |
| جز تو کسی میوه‌ی این شاخ نیست | غیر تو زیبنده‌ی این کاخ نیست | |
| کاخ فلک را که برافراختند | خاصه پی چون تو کسی ساختند | |
| کشور هستی‌ست مسلم ترا | حکم رسد برهمه عالم ترا | |
| هر که به غیر از تو سپاه تواند | گوش به در چشم به راه تواند | |
| چرخ جنیبت کش فرمان تست | گوی فلک در خم چوگان تست | |
| دور زده دست به فتراک تو | آمده محراب فلک خاک تو | |
| حیف که باشی به چنین آبروی | بر سر این گوی چو طفلان کوی | |
| آب کزو گشته هر آلوده پاک | می‌شود آلوده به یک مشت خاک | |
| هر که در این خاک عداوت فن است | خاک شود آخر اگر آهن است | |
| آینه هر چند بود صاف دل | زنگ برآرد چو بماند به گل | |
| بگذر ازین خاک و گل عمر کاه | چند کنی آیینه دل سیاه | |
| خیز و صفایی بده آیینه را | زو بزدا ظلمت دیرینه را | |
| آینه کز زنگ شده تیره رنگ | مالش خاکستر از او برده رنگ | |
| آتشی از فقر و غنا برفروز | هر چه بیایی ز علایق بسوز | |
| زان کف خاکستری آور به کف | زنگ از آن آینه کن برطرف | |
| تا چو نظر جانب او افکنی | دیده شود هر چه بود دیدنی | |
| آه که آیینه به زنگ اندر است | هر نفسش تیرگی دیگر است |