| فرض بود بر همه شکر و سپاس | شکر و سپاسی نه به حد قیاس | |
| شکر و سپاسی که خدا را سزد | خالق ما، رازق ما را سزد | |
| رازق ما آن که به خوان نعم | خواند جهان را به وجود از عدم | |
| هست جهان سفره‌ی احسان او | اهل جهان زله خور خوان او | |
| هر که نه پرورده‌ی این نعمت است | از سر خوان عدمش قسمت است | |
| مائده‌ی فیض چه جزو و چه کل | برده از او فیض چه خار و چه‌گل | |
| او چمن آراست دگرها چمن | باد برد شاخ گل و نسترن | |
| ور نکند طرح چمن از نخست | بر قد گلبن نشود جامه چست | |
| نسخه هر گل که رقمها در اوست | شرح کمال چمن آرا در اوست | |
| حرف نگار صحف کاینات | بی ورق و بی قلم و بی دوات | |
| نقش کن لوح درون و برون | صنعتش از تهمت آلت مصون | |
| گر نبود آهن خارا تراش | سنگ کجا بت شود از بت تراش | |
| بتگر اگر تیشه نیارد به دست | پیکر بت را نتوان نقش بست | |
| ور نبود قوت آن پیشه‌اش | رخنه‌گر کار شود تیشه‌اش | |
| بت که نگارنده شدش بت نگار | چون دهدش کس به خدایی قرار | |
| هست خدا آن که بود بی‌نیاز | در همه کاری همه را کار ساز | |
| آنکه مقدم عدمش بر وجود | چون کندش کس به خدایی سجود | |
| نقش نبود از بت و از بت نگار | کاو همه را بود خداوندگار | |
| پیشتر از نام بت و بت پرست | بود خداوند بدینسان که هست | |
| جان و جسد را به هم الفت فزای | و ز دل و جان گرد کدورت زدای |