|
منم با خاک ره یکسان غباری
|
|
به کوی غم نشسته خاکساری
|
|
چنین افتاده‌ام مگذار غمناک
|
|
بیا و ز یاریم بردار از خاک
|
|
غبارم را فکن در رهگذاری
|
|
که گاهی می‌کند آن مه گذاری
|
|
و گردانی که آن یار مسافر
|
|
غباری می‌رساند زان به خاطر
|
|
مرا بگذار و خود بگذر به سویش
|
|
بنه از عجز رو بر خاک کویش
|
|
پس از ظهار عجز و خاکساری
|
|
به آن مه طلعت گردون عماری
|
|
بگو محنت کش بی‌خان ومانی
|
|
اسیری، خسته جانی، ناتوانی
|
|
ز بزم شادمانی دور مانده
|
|
به کنج بی‌کسی رنجور مانده
|
|
چه عود از آتش غم جان گدازی
|
|
به چنگ بی‌نوایی نغمه سازی
|
|
علمدار سپاه جان گدازان
|
|
ترنم ساز بزم نوحه سازان
|
|
دعا گویان سرشکی می‌فشاند
|
|
به عرض خاک بوسان می‌رساند
|
|
ز دوری طرفه احوالی است مارا
|
|
بیا کز هجر بد حالی است مارا
|
|
کسی تا کی به روز غم نشیند
|
|
چنین روزی الاهی کس نبیند
|
|
تو می‌دیدی که گر روی تو یک دم
|
|
نمی‌دیدیم، چون بودیم از غم
|
|
کنون چون باشد احوال دل ما
|
|
که باشد کنج هجران منزل ما
|
|
ز دوری سر به جیب غم نشینم
|
|
رود عمری که یک بارت نبینم
|