| مقارن به فریاد گردد کمانچه | چو از تیر غم خصم صاحبقرانی | |
| چه صاحبقرانی که او را قرینه | نگردیده موجود را دار فانی | |
| علی ولی والی ملک هستی | که دانش بنای جهان راست بانی | |
| زحل گر به درگاه قصر رفیعش | نورزد نکو شیوه پاسبانی | |
| فلک از شهاب و هلالش کند غل | به شکل غلامان هندوستانی | |
| به گلخن وزد گر نسیمی ز لطفش | ز لطف نسیمش کند گلستانی | |
| و گر باد قهرش وزد سوی گلشن | درخت گل آید به آتش فشانی | |
| گر از عرش اعلا شود زاغ کیوان | ز سد پایه برتر ز عالی مکانی | |
| کجا با همای سر بارگاهش | تواند زدن لاف هم آشیانی | |
| پر فرق گردنکشان سپاهش | کند خسرو مهر را سایبانی | |
| اگر زاغ بر بام قصرش نشیند | کند با زحل دعوی توأمانی | |
| عجب نبود از بارگاه رفیعش | اگر کهکشانش کند پاسبانی | |
| تویی آن گرانمایه در گرامی | که چون جوهر اولت نیست ثانی | |
| سمند بلندت به قطع مراحل | کند با کمیت فلک همعنانی | |
| در آن دم که گلگون چو برق جهنده | به خون ریز دشمن به میدان جهانی | |
| همای ظفر بر سرت گسترد پر | به روی زمین فرش خون گسترانی | |
| غراب از سر شوق گوید به کرکس | که ای بیخبر خیز و ده مژدگانی | |
| که روزی شد از دولت دست و تیغش | ترا و مرا نعمت جاودانی | |
| در این دشت از جور گرگ حوادث | مطیعش اگر شیوه سازد شبانی | |
| اسد را ز گردون مرس کرده چون سگ | شهاب آورد از پی پاسبانی |