| دریای آتش ار بود از حفظ نام تو | ماهی موم سالم از آنجا کند گذار | |
| گر نامیه به نرمی خویت عمل کند | از راه طبع کسوت قاقم دهد به خار | |
| نشو گیاه عمر حسودت ز چشمه ایست | کز رشحه‌ای از آن شده پرورده زهر مار | |
| آبش به نام سینه‌ی خصم تو گر دهند | با خنجر کشیده دمد پنجه‌ی چنار | |
| از جام بغض هر که فلک گشت سرگران | الا به خون دشمن تو نشکند خمار | |
| تیغیست خصمی تو که بسیار گردنان | خود را بر آن زدند و فتادند خوار و زار | |
| در حمله‌ی نخست سپر بایدش فکند | با تیغ گردنی که کند قصد کارزار | |
| با قوت تسلط شاهین عدل تو | سیمرغ را مگس به سهولت کند شکار | |
| کان از زبان تیشه چه آواز برکشید | گر از کف عطای تو نامد به زینهار | |
| در معرض شماره‌ی او گو میا حساب | دست امید بخش تو چون شد وظیفه بار | |
| دریا گهی که موج زند زان قبیل نیست | امواج او که رخنه در او افکند بخار | |
| از بهر ثبت و ضبط ثواب و گناه تو | تا آفریده آن دو ملک آفریدگار | |
| بالا نکرده سر ز رقم کاتب یمین | ناورده دست سوی قلم ضابط یسار | |
| عدل تو حاکمیست که اندر حمایتش | از بس قویست دست ضغیفان این دیار | |
| جایی رسیده کار که در خاک پاک یزد | حد نیست باد را که کند زور بر غبار | |
| شاها توجه تو سخن می‌کند نه من | ورنه من از کجا و زبان سخن گزار | |
| بودم خزف فروش سر چار سوی فکر | پر ساختی دکان من از در شاهوار | |
| نظمم اگر چه بود زری سکه‌ای نداشت | از نام نامی تو زری گشت سکه دار | |
| اطناب در سخنی نیست مختصر | وحشی از آن سبب به دعا کرد اختصار | |
| تا رخش روزگار نیاید به زیر زین | تا توسن فلک نتوان داشت در جدار |