| از آن می بترسم که موی سپید | کنون بر سر من کند معجری | |
| ز خون جگر وز طپانچه مراست | چو لاله رخی چون بنفشه بری | |
| نه رنج مرا در طبیعت بنی است | نه کار مرا در جبلت سری | |
| نه نیکی ز افعال من نه بدی | نه شاخی درخت مرا نه بری | |
| تنم را نه رنگی و نه جنبشی | بود در وجود این چنین پیکری؟ | |
| اگر بی‌عرض جوهری کس ندید | مرا گو ببین بی‌عرض جوهری | |
| به حرص سرویی که سود آیدم | زیان کرده‌ام گوش همچون خری | |
| در آن تنگ زندانم ای دوستان | که هستم شب و روز چون چنبری | |
| که را باشد اندر جهان خانه‌یی | ز سنگیش بامی ز خشتی دری | |
| درو روزنی هست چندان کز او | یکی نیمه بینم ز هر اختری | |
| وز این تنگ منفذ همی بنگرم | به روی فلک راست چون اعوری | |
| شگفت آن که با این همه مانده‌ام | تواند چنین زیست جاناوری؟ | |
| ز حال من ای سرکشان آگهید | بسازید بر پاکیم محضری | |
| چرا می‌گذارد برین کوهسار | چنان پادشاهی چنین گوهری؟ | |
| ملک بوالمظفر که زیر فلک | چنو شهریاری ندید افسری | |
| سرافراز شاهی که اقبال او | دگرگونه زد ملک را زیوری | |
| زمانه مثالی فلک همتی | زمین کدخدایی جهان داروی | |
| سپهری که با همت او سپهر | نماید چنان کز ثریا ثری | |
| جهانی که در ذات او از هنر | بجوشد ز هر گوشه‌یی لشکری | |
| در اطراف شاهیش عادی نخاست | که نه هیبتش زد بر او صرصری |