| چو مردمان شب دیرنده عزم خواب کنند | همه خزانه‌ی اسرار من خراب کنند | |
| نقاب شرم چو لاله ز روی بردارند | چو ماه و مهر سر و روی در نقاب کنند | |
| رخم ز چشمم هم چهره‌ی تذرو شود | چو تیره شب را هم‌گونه‌ی غراب کنند | |
| تنم به تیغ قضا طعمه‌ی هزبر نهند | دلم به تیر عنا مسته‌ی عقاب کنند | |
| گل مورد گشته است چشم من ز سهر | ز آتش دلم از گل همی گلاب کنند | |
| به اشک، چشمم چون فانه کور میخ کشند | چو غنچه هیچم باشد که سیر خواب کنند؟ | |
| ز صبر و خواب چه بهره بود مرا که مرا | به درد و رنج، دل و مغز خون و آب کنند | |
| من آن غریبم و بیکس که تا به روز سپید | ستارگان ز برای من اضطراب کنند | |
| بنالم ایرا بر من فلک همی کند آنک | به زخم زخمه بر ابریشم رباب کنند | |
| ز بس که بر من باران غم زنند مرا | سرشک دیده صدف‌وار در ناب کنند | |
| گر آنچه هست بر این تن نهند بر دریا | به رنج در به دهان صدف لعاب کنند | |
| یک آفتم را هر روز صد طریق نهند | یک اندهم را هر شب هزار باب کنند | |
| تن مرا ز بلا آتشی برافروزند | دلم برآرند از بر، بر او کباب کنند | |
| ز درد وصلت یاران من آن کنم به جزع | که جان پیران بر فرقت شباب کنند | |
| همی گذارم هر شب چنان کسی کو را | ز بهر روز به شب وعده‌ی عقاب کنند | |
| روان شوند به تک بچگان دیده‌ی من | که زیر زانوی من خاک را خلاب کنند | |
| طناب، تافته باشد بدان امید که باز | ز صبح خیمه‌ی شب را مگر طناب کنند | |
| بر این حصار ز دیوانگی چنان شده‌ام | که اختران همه دیوم همی خطاب کنند | |
| چو من به صورت دیوان شدم چرا جوشم | چو هر زمانم هم حمله‌ی شهاب کنند | |
| اگر بساط زمین مفرشم کنند سزد | چو سایبان من از پرده‌ی سحاب کنند |