چو زلف خویشتن ناگه برآشفت | بتندید و در آن آشفتگی گفت | |
بدان رنجور بی درمان بگوئید | بدان مجنون بیسامان بگوئید | |
چو سودا داری ای دیوانه در سر | ز سر سودای ما بگذار و بگذر | |
نه کار تست این نیرنگ سازی | سر خود گیر تا سر در نبازی | |
کجا یابی ز وصلم روشنائی | پری با دیو کی کرد آشنائی | |
گدائی با شهی همدوش کی شد | گیا با سرو هم آغوش کی شد | |
توئی پروانه من شمع دل افروز | کجا بر شمع شد پروانه دلسوز | |
دلت گر ماجرای عشق ورزد | درونت گر هوای عشق ورزد |