قسمت سوم

سخن از هر چه واجم واتشان بی		حدیث از بیش و از کم واتشان بی
بدریا گر روم گوهر بر آرم		هر آن گوهر که وینم واتشان بی

□

دلی دیرم که بهبودش نمی‌بو		سخنها میکرم سودش نمی‌بو
ببادش میدهم نش میبرد باد		در آتش می‌نهم دودش نمی‌بو

□

خدایا واکیان شم واکیان شم		بدین بیخانمانی واکیان شم
همه از در برانند سوته آیم		ته که از در برانی واکیان شم

□

بهار آیو به هر شاخی گلی بی		بهر لاله هزاران بلبلی بی
بهر مرزی نیارم پا نهادن		مبو کز مو بتر سوز دلی بی

□

بیا جانا دل پردرد مو بین		سرشک سرخ و روی زرد مو بین
غم مهجوری و درد صبوری		همه برجان غم پرورد مو بین

□

ز بوی زلف تو مفتونم ای گل		ز رنگ روی تو دلخونم ای گل
من عاشق زعشقت بیقرارم		تو چون لیلی و من مجنونم ای گل

□

بهار آیو به صحرا و در و دشت		جوانی هم بهاری بود و بگذشت
سر قبر جوانان لاله رویه		دمی که گلرخان آیند به گلگشت

□

اگر شاهین بچرخ هشتمینه		کند فریاد مرگ اندر کمینه
اگر صد سال در دنیا بمانی		در آخر منزلت زیر زمینه

□

دلی دیرم دمی بیغم نمی‌بو		غمی دیرم که هرگز کم نمی‌بو
خطی دیرم مو از خوبان عالم		که یار بیوفا همدم نمی‌بو

□

وای ازین دل که نی هرگز بکامم		وای ازین دل که آزارد مدامم
وای ازین دل که چون مرغان وحشی		نچیده دانه اندازد بدامم