بیا یک شو منور کن اطاقم | مهل در محنت و درد فراقم | |
به طاق جفت ابروی تو سوگند | که همجفت غمم تا از تو طاقم |
□
دو چشمم درد چشمانت بچیناد | مبو روجی که چشمم ته مبیناد | |
شنیدم رفتی و یاری گرفتی | اگر گوشم شنید چشمم مبیناد |
□
عزیزا کاسهی چشمم سرایت | میان هردو چشمم جای پایت | |
از آن ترسم که غافل پا نهی تو | نشنید خار مژگانم بپایت |
□
زدست دیده و دل هر دو فریاد | که هر چه دیده بیند دل کند یاد | |
بسازم خنجری نیشش ز فولاد | زنم بر دیده تا دل گردد آزاد |
□
بیته بالین سیه مار به چشمم | روج روشن شو تار به چشمم | |
بیته ای نو گل باغ امیدم | گلستان سربسر خار به چشمم |
□
بیته یارب به بستان گل مرویاد | وگر روید کسش هرگز مبویاد | |
بیته هر گل به خنده لب گشاید | رخش از خون دل هرگز مشویاد |
□
ته که میشی بمو چاره بیاموج | که این تاریک شوانرا چون کرم روج | |
کهی واجم که کی این روج آیو | کهی واجم که هرگز وا نهای روج |
□
بیا تا دست ازین عالم بداریم | بیا تا پای دل از گل برآریم | |
بیا تا بردباری پیشه سازیم | بیا تا تخم نیکوئی بکاریم |
□
یکی برزیگرک نالان درین دشت | بخون دیدگان آلاله میکشت | |
همی کشت و همی گفت ای دریغا | بباید کشت و هشت و رفت ازین دشت |
□
درخت غم بجانم کرده ریشه | بدرگاه خدا نالم همیشه | |
رفیقان قدر یکدیگر بدانید | اجل سنگست و آدم مثل شیشه |