همچو بالات بگویم سخنی راست ترا
|
|
راستی را چه بلائیست که بالاست ترا
|
تا چه دیدست ز من دیده که هردم گوید
|
|
کاین همه آب رخ از رهگذر ماست ترا
|
ایکه بر گوشهی چشمم زدهئی خیمه ز موج
|
|
مشو ایمن که وطن بر لب دریاست ترا
|
پیش لعلت که از او آب گهر میریزد
|
|
وصف لل نتوان کرد که لالاست ترا
|
این چه سحرست که در چشم خوشت میبینم
|
|
وین چه شورست که در لعل شکر خاست ترا
|
دل دیوانه چه جائیست که باشد جایت
|
|
بر سر و چشمم اگر جای کنی جاست ترا
|
جان بخواه از من بیدل که روانت بدهم
|
|
بجز از جان ز من آخر چه تمناست ترا
|
ایدل ار راستی از زلف سیاهش طلبی
|
|
همه گویند مگر علت سوداست ترا
|
در رخ شمعی خواجو چو نظر کرد طبیب
|
|
گفت شد روشنم این لحظه که صفر است ترا
|