| گوسفندی که رخ از داغ تو آراسته کرد | اژدها بالش و بالین کندش از دنبال | |
| تا خبر شد سوی سیمرغ که بازان ترا | از ادیمست به پای اندر بر بسته دوال | |
| رشک آن را که به بازان تو مانند شود | بست بر پای دوالی و بر او گشت وبال | |
| وقت پروازش بر پای دوال اندر ماند | زان مر او را نتوان دید که بسته‌ستش بال | |
| ای امیری که ترا دهر نپرورده قرین | ای سواری که ترا دیده ندیده‌ست همال | |
| من ثناگوی و تو زیبای ثنایی و به فخر | هر زمان سر بفرازم به میان امثال | |
| ای امیری که ترا دهر شرف داد و نداد | جز به تو مملکت و عزت و اقبال و جلال | |
| مدح تو هر که چو من گفت زتو یافت نوا | ای که از جود تو باشند جهانی به نوال | |
| زیبد ار من به مدیح تو ملک فخر کنم | خاطر اندر خور وصف تو رسانم به کمال | |
| کاندر آن روز که من مدح تو آغاز کنم | آفتاب از سر من میل نگیرد به زوال | |
| ملکا اسب تو و زر تو و خلعت تو | بنده را نزد اخلا بفزوده‌ست جلال | |
| آن کمیت گهری را که تو دادی به رهی | جز به شش میخ ورا نعل نبندد نعال | |
| از بر سنگ ورا راند نیارم که همی | سنگ زیر سم او ریزه شود چون صلصال | |
| گویی او بور سمندست و منم بیژن گیو | گویی او رخش بزرگست و منم رستم زال | |
| تا چو جعد صنمان دایره‌گون باشد جیم | تا چو پشت شمنان پشت بخم باشد دال | |
| تا چو آدینه به سر برده شد آید شنبه | تا چو ماه رمضان بگذرد آید شوال | |
| شاد باش ای ملک پاکدل پاک گهر | کام ران ای ملک نیکخوی نیکخصال | |
| مهرگان جشن فریدون ملک فرخ باد | بر تو ای همچو فریدون ملک فرخ فال | |
| دولت و ملک تو پاینده و تا هست جهان | به جهان دولت و ملک تو مبیناد زوال | |
| اختر بخت تو مسعود ونیاید هرگز | اختر بخت بداندیش تو بیرون ز وبال |