| سپه دشمن او را رمه‌ای دان که در او | نه چراننده شبانست نه رهجوی نهاز | |
| ملکان مرغ شکارند و ملک باز سپید | تا جهان بود و بود، مرغ بود طعمه‌ی باز | |
| همه میران را دعویست، ملک را معنی | همه شاهان را عجزست ملک را اعجاز | |
| هر چه عارست به بدخواه ملک باز شود | هر چه فخرست و بزرگی به ملک گردد باز | |
| خشم او آتش تیزست و بداندیشان موم | موم هر جای که آتش بود آید به گداز | |
| اندر آن بیشه که یک بار گذر کرد ملک | نکند شیر مقام و ندهد ببر آواز | |
| جادوان شاد زیاد این ملک کامروا | لشکرش بی‌عدد و مملکتش بی‌انداز | |
| ای خداوند ملوک عرب و آن عجم | ای پدید از ملکان همچو حقیقت ز مجاز | |
| سده آمد که ترا مژده دهد از نوروز | مژده بپذیر و بده خلعت و کارش بطراز | |
| امر کن تا به در کاخ تو از عود کنند | آتشی چون گل و بگمار به بستان بگماز | |
| عشقبازی کن و سیکی خور و برخند بر آن | که ترا گوید سیکی مخور و عشق مباز | |
| خلد باد از تو و از دولت تو ملک جهان | ای رضای تو از ایزد به سوی خلد جواز |