| سایه‌ی او بر همای افتاد روزی در شکار | زان سبب بر سایه‌ی پر همای افتاد فر | |
| مهر او روزی به طلق از روی رافت دیده دوخت | زان سپس هرگز نشد بر طلق آتش کارگر | |
| در چغانی رود اگر روزی فرو شوید دو دست | ماهیان را چون صدف در تن پدید آید درر | |
| ای پدر را نامور فرزند کاندر دور دهر | تا قیامت زنده شد از نام تو نام پدر | |
| تا بتابد نیمروزان از تف خورشید سنگ | تا برآید بامدادان آفتاب از باختر | |
| کامران باش و روان را از طرب با بهره دار | شادمان باش و جهان را بر مراد خویش خور | |
| همچنین نوروز خرم صد هزاران بگذران | همچنین ماه مبارک صد هزاران بر شمر |