| به وقت خواستن آسان دهد به زایر زر | اگر چه هست فراز آوریدنش دشوار | |
| سخا و حلم و شرف دارد و هنر دارد | نهاد طبع چهارست و آن خواجه چهار | |
| سخا ز طاعت بیش و ز خشم حلم افزون | شرف ز کبر زیاده، هنر فزون ز شمار | |
| ایا، سپهر کجا همت تو باشد، پست | ایا، بهشت کجا مجلس تو باشد، خوار | |
| ز چاکران تو گامی جدا نگردد فخر | ز دشمنان تو مویی جدا نباشد عار | |
| ز خاکپای تو روشن شود دو چشم ضریر | به یاد کردن نام تو به شود بیمار | |
| بدان مقام رسیدی که بس عجب نبود | اگر سپهر کند پیش تو ستاره نثار | |
| ز هیبت قلم تو عدو به هفت اقلیم | بگونه‌ی قلم تو شده‌ست زار و نزار | |
| سپهبدان سپه را پیادگان خواند | هر آنکسی که ترا روز رزم دید سوار | |
| چه مرکبیست به زیر تو آن مبارک خنگ | که نگذرد به گه تاختن ازو طیار | |
| چو روز باد، روان، پاره‌ای ز ابر سپید | تو ابر دیدی کو زیر زین بود هموار | |
| چو ابر باشد و از نعل او جهان پر برق | اگر ز ابر جهد برق بس شگفت مدار | |
| نهنگ دریا خانه ست و دیو دشت وطن | پلنگ کوه پناهست و شیر بیشه حصار | |
| نهنگ و دیو و پلنگش مخوان و شیر مخوان | که ناپسند بود نزد مردم هشیار | |
| نهنگ ازو به خروشست و دیو ازو به فغان | پلنگ ازو به نهیبست و شیر ازو به فرار | |
| ایا ز کینه‌وران همچو رستم دستان | ایا ز ناموران همچو حیدر کرار | |
| شب سده‌ست یکی آتش بلندافروز | حقست مر سده را بر تو، حق آن بگزار | |
| همیشه تا که بود زیر ما زمین گردان | چنانکه بر زبر ماست گنبد دوار | |
| دو چیز دار ز بهر دو تن نهاده مقیم | ز بهر ناصح تخت و ز بهر حاسد دار |