| مرا غم آید اگر چه مرا دلیست فراخ | ز مال دادن و بخشیدن بدان کردار | |
| چنان ملک را باید که باشدی هر روز | خزانه پر درم و پر سلیح و پر دینار | |
| چو خرج خویش فزونتر ز دخل خویش کند | ز زر و سیم خزانه تهی شود ناچار | |
| دگر که نام نکو یافته ست، و نام نکو | نکوتر از گهر نابسوده صد خروار | |
| شریفتر زان چیزی بود که محتشمان | همی‌کنند به هر جای فضل او تکرار | |
| بزرگتر زان چیزی کجا بود که ازو | همی‌رسد ز دل و دست او به دستگزار | |
| هر آنچه من ز کریمی و فضل او گویم | کنند باور و بر من نباید استغفار | |
| رسد ز خدمت او بی‌خطر به جاه و خطر | کند ز خدمت او بی یسار ملک و یسار | |
| مرا بخدمتش امروز بهترست از دی | مرا به دولتش امسال خوشترست از پار | |
| هزار سال زیاد این بزرگوار ملک | عزیز باد و عدو را ذلیل کرده و خوار | |
| خجسته بادش نوروز و همچنان همه روز | به شادکامی بر کف گرفته جام عقار | |
| همیشه در بر او کودکی چو لعبت چین | همیشه مونس او لعبتی چو نقش بهار |