| همی نسیم گل آرد به باغ بوی بهار | بهار چهر منا! خیز و جام باده بیار | |
| اگرچه باده حرامست ظن برم که مگر | حلال گردد بر عاشقان به وقت بهار | |
| خدای، نعمت، ما را ز بهر خوردن داد | بیا و نعمت او را ز ما دریغ مدار | |
| چه نعمتست به از باده باده‌خواران را | همین بسست وگر چند نعمتش بسیار | |
| بخاصه اکنون کز سنگ خاره لاله دمید | ز لاله کوه چو دیبای لعل شد هموار | |
| ز گلبنان شکفته چنان نماید باغ | که میر پره زدستی به دشت بهر شکار | |
| امیر ما عضد دولت و مید دین | در امید بزرگان و قبله‌ی احرار | |
| بزرگواری کاندر میان گوهر خویش | پدیدتر ز علم در میان صف سوار | |
| مبارزی که به مردی و چیره‌دستی و رنگ | چنو یکی نبود در میان بیست هزار | |
| دو مرد زنده نماند که صلح تاند کرد | در آن حصار که او یک دو تیر برد بکار | |
| به روی باره اگر برزند به بازی تیر | زسوی دیگر تیرش برون شود ز حصار | |
| سلاح در خور قوت، هزار من کندی | اگر نیابد او را ز بهر بازی یار | |
| کمان او را بینی فتاده پنداری | مهینه شاخی افتاده از مهینه چنار | |
| چنو سوار نیارد نگاشتن به قلم | اگرچه باشد صورتگری بدیع نگار | |
| ز دور هر که مر او را بدید یکره گفت | زهی سوار نکو طلعت نکو دیدار | |
| زخوب طلعتی و از نکو سواری کوست | ز دیدنش نشود سیر دیده‌ی نظار | |
| نکو لقا و نکو عادت و نکو سخنست | نکو خصال و نکو مذهب و نکو کردار | |
| درم کشست و کریمی که در خزانه‌ی او | درم نیابد چندانکه برکشد زوار | |
| درم که بر همه شاهان بزرگ دارد قدر | بر امیر ندارد به ذره‌ای مقدار | |
| اگر بیابد روزی هزار تنگ درم | هزار و صد بدهد کارش این بود هموار |