| و اندر آماجگاه راه کند | تیر او اندر آهنین دیوار | |
| نامه‌ی نانوشته برخواند | خاطر پاک او به روز هزار | |
| گویی آن خاطر زدوده‌ی او | یابد اندر ضمیر هر کس بار | |
| زآنچه امسال کرد خواهد خصم | رایش آگاه گشته باشد پار | |
| هر چه بر عالمان بود مشکل | زو بپرسی به دم کند تکرار | |
| دولت او برو بر آسان کرد | هر چه بر مردمان بود دشوار | |
| گویی او از کتابهای جهان | برگزیده‌ست نکته‌ی اسرار | |
| چون نسیم از سر زبان دارد | فقه و تفسیر و مسند و اخبار | |
| گرچه گیتی بجمله در کف اوست | ور چه آکنده گنجهاش به مار | |
| همتش برتر از تواناییست | دادنش بیشتر ز دستگزار | |
| ابر و دریا سخی بوند بطبع | دستش از هر دو ننگ دارد و عار | |
| در خزان از رزان نریزد برگ | نیم از آن، کز دو دست او دینار | |
| پادشه اینچنین سزد که دهند | پادشاهان به فضل او اقرار | |
| مملکت را ملک چنین باید | تا بود کار ملک راست چو تار | |
| آفرین بر یمین دولت باد | آن بلنداختر بزرگ آثار | |
| کز همه خسروان عصر جز او | کس ندارد پسر بدین کردار | |
| ای ملکزاده‌ی فریشته خو | ای به تو شادمان دل احرار | |
| گفتگوی تو بر زبان دارند | پیشبینان زیرک و هشیار | |
| هر که فردای خویش را نگرید | چنگ در دامن تو زد ستوار | |
| فر شاهی خدای ما به تو داد | گر نه مردم بداند این مقدار |