| من این غرض بتوانم شناخت نیک، ولی | دراز کردن قصه به هر سخن به چه کار | |
| هر آن حدیث که من گفته ام به چندین شعر | پدید خواهد شد مر خلق را همی هموار | |
| بسی نمانده که شاه جهان بیاراید | مصاف و موکب او را به صد هزار سوار | |
| نگر شگفت نیاید ترا ازین سخنان | بر این هزار دلیلست بل هزار هزار | |
| ملک نهاد و ملک همت و ملک طلعت | چنو کجاست یکی از همه ملوک بیار | |
| اگر کسی به هنر یا به فضل یا به نسب | خدایگانی یابد امیر دارد کار | |
| نکو دلست و نکو سیرت و نکو مذهب | نکو نهاد و نکو طلعت و نکو کردار | |
| دل و زبان و کف او موافقند به هم | گه وفا و گه بخشش و گه گفتار | |
| کنار باشد باران نوبهاری را | فضایل و هنرش را پدید نیست کنار | |
| بسا کسا که رسید از عطا و نعمت او | چنانکه من به توانایی و به دستگزار | |
| چنان شدم ز عطاهای او که خانه‌ی من | تهی نباشد روزی ز سائل و زوار | |
| چه چیز دانم کرد و چه شکر دانم گفت | زمین چگونه کند شکر ابر بارانبار | |
| ازان عطا که به من داد اگر بمانده بدی | به سیم ساده بر آوردمی در و دیوار | |
| به وقت بازی، اندر سرای، کودک من | بسان خشت همی باز گسترد دینار | |
| به شکر او نتوانم رسید پس چکنم | ز من دعا و مکافات ز ایزد دادار | |
| همیشه تا نشود خاک عنبر اشهب | همیشه تا نشود سنگ، لل شهوار | |
| همیشه تا ندمد در میان سوری مورد | همیشه تا ندمد در کنار نرگس خار | |
| عزیز باد و بر او اینجهان گرفته سکون | امیر باد و بدو مملکت گرفته قرار | |
| کجا موافق او را نشست باشد تخت | کجا مخالف او را قرار باشد دار | |
| فلک مساعد و بازو قوی و تیغش تیز | خدای ناصر و تن بی‌گزند و بی‌آزار |