| سلطان ترا به چرخ برین برکشید | و آخر بدین همی‌نکند اختصار | |
| جایی رساندت که به درگاه تو | از روم هدیه آرند، از چین نثار | |
| بخت مالف تو سوی ارتفاع | بخت مخالف تو سوی انحدار | |
| فرمانبران تو شده‌اند ای امیر | فرمان دهندگان صغار و کبار | |
| اندر دو چشم خویش زند خار و خسک | هر دشمنی که با تو کند چارچار | |
| در هر دلی هوای تو بیخی زده‌ست | بیخی که شاخ دارد و بر شاخ بار | |
| گیتی گرفت با تو امیرا سکون | دلها گرفت با تو امیرا قرار | |
| و آن دل که رفته بود به جای دگر | از بهر بازگشتن بر بست بار | |
| ای درگه تو جایگه قدر و جاه | ای خدمت تو مایه‌ی عز و فخار | |
| نیک اختیار باشد هر کس که کرد | درگاه تو و خدمت تو اختیار | |
| فخریست خدمت تو که تا روز حشر | او را نه ننگ خواهد دیدن نه عار | |
| شادی، به خدمت تو کند پیشبین | خدمت، به درگه تو کند هوشیار | |
| آنجاست ایمنی و دگر جای بیم | آنجایگه گلست و دگر جای خار | |
| ای از تو یافته دل و فربی شده | فرهنگ دلشکسته و جود نزار | |
| ای از تو یافته دل و فرخ شده | غمگین و دلشکسته‌ی چون فرخی هزار | |
| سال نوست و ماه نو و روز نو | وقت بهار و وقت گل کامگار | |
| شادی و خرمی را نو کن بسیج | دل را به خرمی و به شادی سپار | |
| بوبکر عندلیب نوا را بخوان | گو قوم خویش را چو بیایی بیار | |
| وز هر یکی جدا غزلی نو شنو | شاهانه شادمانه زی و شادخوار | |
| نوروز و نوبهار دلارام را | با دوستان خویش به شادی گذار |