| ای زینهارخوار بدین روزگار | از یار خویشتن که خورد زینهار | |
| یکدل همی‌چرند کنون آهوان | با شیر و با پلنگ به یک مرغزار | |
| وقتیکه چون دو عارض و زلفین تو | در باغ گل همی‌شکفد صد هزار | |
| هر شب همی‌درخشد در گلستان | چون شعله‌های آذر گلهای نار | |
| وقتیکه چون موشح گردد زمین | وشی و پرنیان همه کوه و قفار | |
| گردد ز چشم دیده و ران ناپدید | اندر میان سبزه به صحرا سوار | |
| وقتیکه چون سرود سرایی به باغ | یا در چمن چغانه نهی بر کنار | |
| بلبل سرود راست کند بر سمن | صلصل قصیده نظم کند بر چنار | |
| وقتیکه عاشقان و جوانان به هم | در باغ می خورند به دیدار یار | |
| این بر چمن نشسته و پر می قدح | و آن زیر گل غنوده و پر گل کنار | |
| زیر گل شکفته بخواهد گشاد | نرگس دو چشم خویش ز خواب خمار | |
| از من همی جدا شوی ای ماهروی | نامهربان نگاری و ناسازگار | |
| بی دوست چون بوم به چنین ماه و روز | بی یار چون زیم به چنین روزگار | |
| ترسم که از بهار بترسی همی | گویی ز تو بهار به آید به کار | |
| و آنگاه چون بهار به آید ز تو | گردی به چشم عاشق بیقدر و خوار | |
| تو زین قبل اگر روی ای جان مرو | ور انده تو زینست انده مدار | |
| من هم بهار دیدم و هم روی تو | روی تو از بهار به ای غمگسار | |
| اینک بهار و اینک رخسار تو | بنگر به روی خویش و به روی بهار | |
| ور بی بهانه رفتن خواهی همی | بی مهر گشت خواهی و زنهار خوار، | |
| شاخ بنفشه بخش مرا زان دو زلف | تا دارم آن بنفشه ز تو یادگار |