| خیز شاها! که همه دوخته و ساخته گشت | خلعت لشکر و گردید به یک جای انبار | |
| خیز شاها! که به دیدار تو فرزند عزیز | به شتاب آمد بنمای مر او را دیدار | |
| که تواند که برانگیزد زین خواب ترا | خفتی آن خفتن کز بانگ نگردی بیدار | |
| گر چنان خفتی ای شه که نخواهی برخاست | ای خداوند! جهان خیز و به فرزند سپار | |
| خفتن بسیار ای خسرو خوی تو نبود | هیچکس خفته ندیده‌ست ترا زین کردار | |
| خوی تو تاختن و شغل سفر بود مدام | بنیاسودی هر چند که بودی بیمار | |
| در سفر بودی تا بودی و در کار سفر | تن چون کوه تو از رنج سفر گشته نزار | |
| سفری کان را باز آمدن امید بود | غم او کم بود، ار چند که باشد دشوار | |
| سفری داری امسال شها اندر پیش | که مر آن را نه کرانست پدید و نه کنار | |
| یک دمک باری در خانه ببایست نشست | تا بدیدندی روی تو عزیزان و تبار | |
| رفتن تو به خزان بودی هر سال شها | چه شتاب آمد کامسال برفتی به بهار | |
| چون کنی صبر و جدا چند توانی بودن | زان برادر که بپروردی او را به کنار | |
| تن او از غم و تیمار تو چون موی شده‌ست | رخ چون لاله‌ی او زرد به رنگ دینار | |
| از فراوان که بگرید به سر گور تو شاه | آب دیده بشخوده‌ست مر او را رخسار | |
| آتشی دارد در دل که همه روز از آن | برساند به سوی گنبد افلاک شرار | |
| گر برادر غم تو خورد شها نیست عجب | دشمنت بی‌غم تو نیست به لیل و به نهار | |
| مرغ و ماهی چو زنان بر تو همی نوحه کنند | همه با ما شده اندر غم و اندوه تو یار | |
| روز و شب بر سر تابوت تو از حسرت تو | کاخ پیروزی چون ابر همی‌گرید زار | |
| به حصار از فزع و بیم تو رفتند شهان | تو شها از فزع و بیم که رفتی به حصار؟ | |
| تو به باغی چو بیابانی دلتنگ شدی | چون گرفتستی در جایگهی تنگ قرار؟ |