| مهتران سپهی عاشق مهر و درمند | بس درمهای درستست و بر این قول گواست | |
| دل خواجه‌ست که هرگز نگراید به درم | دل خواجه نه دلستی که همانا دریاست | |
| از پی عرض نگهداشتن و جاه عریض | خواسته بر دل او خوارتر از خاک و حصاست | |
| چونکه داور بود او داور بی غل و غشست | چونکه حاکم بود او حاکم بی‌روی و ریاست | |
| ضعفا را به همه حالی یارست و خدای | یار آنست به هر وقت که یار ضعفاست | |
| هم ز بهر ضعفا مال خداوند بسا | بپذیرفت و بیفزود و برآورد و بکاست | |
| نامه‌ای کرد سوی خواجه‌ی سید که به فضل | شغل آن کار کفایت کن، کان کار تراست | |
| هم دل خلق نگه دارد و هم مال امیر | کارفرمای چنین در همه آفاق کجاست | |
| رمضان آمد و دیوان مونت برداشت | خلق را گفت مرا شادی از ایام شماست | |
| مردمان اکنون دانند که چون باید خفت | مردمان اکنون دانند که چون باید خاست | |
| لاجرم بر تن و بر جان امیر از همه خلق | روز تا روز به نیکی ز دگرگونه دعاست | |
| گر کسی گوید کافیتر و کاملتر ازو | هیچ مهتر بود، این لفظ چنان دان که خطاست | |
| در جهان با نظر او نه بلا ماند و نه غم | نظر نیکوی او نفی غم و دفع بلاست | |
| از حلیمی چو زمینست و به رادی چو فلک | از تمامی چو جهانست و به پاکی چو هواست | |
| تا فلکها را دورست و بروجست و نجوم | تا کواکب را سیرست و فروغست و ضیاست | |
| تا به سال اندر سه ماه بود فصل ربیع | نه مه دیگر صیفست و خریفست و شتاست | |
| مجلس و پیشگه از طلعت او فرد مباد | که ازو پیشگه و مجلس با فر و بهاست | |
| شادمان باد و نصیبش ز جهان نعمت و ناز | نعمت و نازی کان را نه زوال و نه فناست | |
| دیدن ماه نو و عید بدو فرخ باد | که همایون پی و فرخ رخ و فرخنده لقاست |