| ترک من بر دل من کامروا گشت و رواست | از همه ترکان چون ترک من امروز کجاست | |
| مشک با زلف سیاهش نه سیاهست و نه خوش | سرو با قد بلندش نه بلندست و نه راست | |
| همه نازیدن آن ماه به دیدار منست | همه کوشیدن آن ترک به مهر و به وفاست | |
| او سمن سینه و نوشین لب و شیرین سخنست | مشتری عارض و خورشید رخ و زهره لقاست | |
| روی او را من از ایزد به دعا خواسته‌ام | آنچنان روی ز ایزد به دعا باید خواست | |
| دل من خواست همی بر کف او دادم دل | ور به جای دل، جان خواهد، بدهم که سزاست | |
| اندرین عشق مرا نیز ملامت مکنید | کاین قضاییست بر این سر که ندانم چه قضاست | |
| مردمان گویند این دل شده‌ی کیست براو | که ز من دل شده این انده و اندیشه مراست | |
| در دلم هیچ کسی دست نیابد به بدی | تا درو مدحت فرزند وزیرالوزراست | |
| خواجه‌ی سید حجاج علی بن الفضل | آنکه از بار خدایان جهان بی‌همتاست | |
| روز و شب درگه او خانه‌ی اهل هنرست | سال و مه مجلس او مسکن و جای ادباست | |
| به سخا مرده‌ی صد ساله همی زنده کند | این سخا معجز عیسی ست همانا نه سخاست | |
| همچو بر شاخ درختان اثر باد بهار | اثر نعمت او بر همه گیتی پیداست | |
| همچنو ما همه از نعمت او بهره‌وریم | پس چو نیکو نگری نعمت او نعمت ماست | |
| مردمی زنده بدویست و سخا زنده بدو | وین دو چیزست که او را به جهان کام و هواست | |
| سال و مه در طلب نعمت و ناز خدمست | روز و شب در سخن زائر و تدبیر عطاست | |
| همه نازیدنش از دیدن زوار بود | وامق است او به مثل گوئی و زائر عذر است | |
| کهتری را بر او خدمت جاه و کرمست | خدمتی را بر او نعمت بسیار جزاست | |
| خدمت فرخ او باید ورزید امروز | هر که را آرزوی نعمت و ناز فرداست | |
| مرد را خدمت یکروزه‌ی آن بارخدای | گر چه مسرف بود و مفرط، صد ساله نواست |