| بدخواه تو چون ناژ ببیند بهراسد | پندارد کان از پی او ساخته داریست | |
| ور خاربنی بیند در دشت بترسد | گوید مگر آن خار ز خیل تو سواریست | |
| ور ذره به چشم آیدش آسیمه بماند | گوید مگر آن از تک اسب تو غباریست | |
| در هر سخنی زان تو علمی و سخاییست | در هر نکتی زان تو حلمی و وقاریست | |
| کوهی که بر او زلزله قادر نشد او را | از حلم تو یکی ذره سکونی و قراریست | |
| ای نیزه‌ی تو همچو درختی که مر او را | در هر گرهی از دل بدخواه تو باریست | |
| هنگام خزانست و خزان را به رز اندر | نونو ز بتی زرین هر جای بهاریست | |
| بنموده همه راز دل خویش جهان را | چون ساده‌دلان هر چه به باغ اندر ناریست | |
| بر دست حنا بسته نهد پای به هر گام | هر کس که تماشاگه او زیر چناریست | |
| رز لاغر و پژمرده شد و گونه تبه کرد | غم را مگر اندر دل رز راهگذاریست | |
| هر برگی ازو گونه‌ی رخسار نژندیست | هر شاخی ازو صورت انگشت نزاریست | |
| نرگس ملکی گشت همانا که مر او را | در باغ ز هرشاخ دگرگونه نثاریست | |
| آن آمدن ابر گسسته نگر از دور | گویی ز کلنگان پراکنده قطاریست | |
| ای آنکه مرا درگه تو خوشتر جاییست | وی آنکه مرا خدمت تو برتر کاریست | |
| تا در بر هر پستی پیوسته بلندیست | تا در پس هر لیلی آینده نهاریست | |
| با دولت فرخنده همی‌باش همه سال | کاین دولت فرخنده ترا فرخ یاریست | |
| بگزار حق مهرمه ای شه که مه مهر | نزدیک تو از بخت تو پیغام گزاریست |