| ایزد بگماشت ترا تا به تو | نعمت او کم شد و دولت بکاست | |
| هیچ کسی را ز تو بد نامده‌ست | کو نه بدان و به بتر زان سزاست | |
| حصن خداییست شها حصن تو | حصن تو دور از قدر و از قضاست | |
| بسته‌ی ایزد بود از فعل خویش | هر که به بند تو ملک مبتلاست | |
| ملک ری از قرمطیان بستدی | میل تو اکنون به منا و صفاست | |
| آنچه به ری کردی هرگز که کرد | یا به تمنا که توانست خواست | |
| لافزنانی را کردی به دست | کایشان گفتند جهان زان ماست | |
| شیر ندارد دل و بازوی ما | کوشش ما بر دل بازو گواست | |
| روز مصاف و گه ناموس و ننگ | هر یکی از ما چو یکی اژدهاست | |
| هر که به ما قصد کند پیش ما | زود جهد گر که عمد یا خطاست | |
| از بن دندان بکند، هر که هست | آنچه بدان اندر ما را رضاست | |
| اینهمه گفتند ولیکن کنون | گفته و ناگفته‌ی ایشان هباست | |
| حاجب تو چون به در ری رسید | هیچ کس از جای نیارست خاست | |
| همچو زنانشان بگرفتی همه | اشتلم ایشان اکنون کجاست | |
| آنکه سقط گفت همی بر ملا | اکنون از خون جگر او ملاست | |
| دار فرو بردی باری دویست | گفتی کاین در خور خوی شماست | |
| هر که از ایشان به هوی کار کرد | بر سر چوبی خشک اندر هواست | |
| بسکه ببینند و بگویند کاین | دار فلان مهتر و بهمان کیاست، | |
| این را خانه به فلان معدنست | وان را اقطاع فلان روستاست | |
| هیچ شهی با تو نیارد چخید | گر چه که با لشکر بی‌منتهاست |